တကယ္ေတာ့ ဒီေခါင္းစဥ္ပါ စကားလံုးမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ မသံုးခ်င္ပါဘူး။ ျမန္မာစာကို ျမန္မာစကားလံုး စစ္စစ္မ်ားနဲ႔သာ ကြၽန္ေတာ္ ေရးသား လိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခတ္ေပၚ စကားလံုး၊ အမ်ား နားလည္လြယ္တဲ့ စကားလံုးေတြ ျဖစ္ေနလို႔ အဂၤလိပ္အသံနဲ႔ ဖလွယ္ထားတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ပဲ ေခါင္းစဥ္ တပ္လိုက္ရပါတယ္။
ပါဝါဆုိတာ ေဆးသၾကား တစ္မ်ဳိးကို ဆိုလိုပါတယ္။ အစား အေသာက္ေတြကို ပိုစားေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္စြမ္း ရွိတဲ့ ဓာတု ပစၥည္းကို အမ်ားက ေခၚေနၾကတဲ့ စကားလံုးပါ။ အခ်ဳိမႈန္႔နဲ႔ ေဆးသၾကား ဆိုတဲ့ ဓာတုပစၥည္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ သံုးစြဲလာတာ ၾကာပါၿပီ။ အခုေခတ္မွာ ထပ္တိုးလာတာက ပါဝါသၾကား ဆိုတာပါ။ ဟင္းခ်က္တဲ့အခါမွာ ထည့္သံုးေလ့ မရွိပါဘူး။ သေရစာအျဖစ္၊ ဟင္းခတ္အျဖစ္ သံုးတဲ့ စားေသာက္ကုန္ေတြမွာ ထည့္သံုးေလ့ ရွိပါတယ္။
ကာလာဆိုတာ စားေသာက္ကုန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ ထည့္တဲ့ ဆိုးေဆး အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ဆိုလိုပါတယ္။ စားေသာက္ကုန္ အားလံုးလိုလို မွာ ကာလာမပါတာ မရွိသေလာက္ကို ရွားပါတယ္။ လူေတြအတြက္ အႏၲရာယ္ မရွိႏိုင္တာေတြ ပါသလို လူ႔က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစႏိုင္တဲ့ အထည္ဆိုးေဆးေတြကိုလည္း သံုးေနၾကပါတယ္။
သက္ဆိုင္ရာ တာဝန္ရွိတဲ့ ဌာနေတြက စစ္ေဆးၿပီး အႏၲရာယ္ ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ ဓာတု ပစၥည္းပါ စားေသာက္ကုန္ေတြရဲ႕ တံဆိပ္အမွတ္ အသားေတြကို မၾကာခဏထုတ္ျပန္ေပးေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပါဝါနဲ႔ ကာလာသံုးစြဲမႈေတြက ေလ်ာ့မသြားပါဘူး။ ဘယ္အထိေတာင္ က်ယ္ျပန္႔ေနသလဲဆိုရင္ လမ္းေဘးအေၾကာ္ဆိုင္ ေတြအထိပါပဲ။ တစ္ခါေတာ့ အေၾကာ္ဆိုင္မွာေရာင္းတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီး ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္ဆိုတာ စားမိပါတယ္။ အေၾကာ္ထဲက ငွက္ေပ်ာသီး ဟာ ခ်ဳိသင့္တာထက္ ပိုခ်ဳိေနပါတယ္။ ပါဝါထည့္ထားတာ ေသခ်ာ ေနပါၿပီ။
ပါဝါနဲ႔ ကာလာ အျပင္ အနံ႔အတု အမ်ဳိးမ်ဳိးကလည္း ရွိေနေသး တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ားလဲ ဆိုရင္ ပလာတာေၾကာ္ေရာင္းတဲ့သူ ေတာင္မွ ေထာပတ္နဲ႔ ေၾကာ္ထားတယ္ ထင္ရေအာင္လို႔ ေထာပတ္ အနံ႔ထြက္တဲ့ ဓာတုပစၥည္းကို ပလာတာေၾကာ္ရာမွာ သံုးၾကတယ္။ ပါဝါေရာ၊ ကာလာေရာ၊ ေမႊးရနံ႔အတု အမ်ဳိးမ်ဳိးေရာဟာ ဓာတုပစၥည္းေတြ ျဖစ္ေလေတာ့ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႔ လူကို အႏၲရာယ္ေပးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒါကိုသိလို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရ က ႀကီးၾကပ္စစ္ေဆး တားဆီးတာေတြ လုပ္ေနေပမယ့္ သံုးစြဲမႈ၊ ထုတ္လုပ္မႈေတြ ေလ်ာ့မသြားတာဟာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
ထုတ္လုပ္သူနဲ႔ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကား သူကုန္သည္ ပြဲစား ေတြဆိုတာ စားသံုးသူ ဝယ္ယူမယ့္ စားေသာက္ကုန္မ်ားကိုသာ ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ် မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ စားသံုးသူက ပါဝါကို ေတာင္းေနတယ္။ ကာလာကို ေတာင္းေနတယ္၊ အဲဒါေတြ မေကာင္းပါဘူး၊ က်န္းမာေရး ထိခိုက္ႏိုင္တယ္လို႔ ထုတ္လုပ္သူက ေျပာပါ့မလား။ ေရာင္းခ်သူက ေျပာပါ့မလား။
ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ထုတ္လုပ္သူရဲ႕ ကုန္စည္ကို ဝယ္သူရွိမွ ထုတ္လုပ္သူ ရပ္တည္ႏိုင္မယ္။ ေရာင္းခ်သူ ရဲ႕ ကုန္စည္ကို ဝယ္သူရွိမွ ေရာင္းခ်သူ စီးပြားျဖစ္မယ္။ စားသံုးသူေတြ အႏၲရာယ္ျဖစ္ႏိုင္မယ့္ ပစၥည္းကို မထုတ္လုပ္စတမ္း၊ မေရာင္းခ် စတမ္း၊ မိမိစီးပြားေရးကို ေရွ႕တန္း မတင္ဘဲ စားသံုးသူရဲ႕ က်န္းမာေရး ကိုပဲ ဦးစားေပးမယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥ တစ္ရပ္ပါ။
စားသံုးသူ အမ်ားစုရဲ႕ အေျခအေနကို ေလ့လာ တီးေခါက္ၾကည့္ ေတာ့ အာဟာရျဖစ္ဖို႔ထက္ လွ်ာစြဲဖို႔ကိုပဲ ဦးစားေပးၾကတယ္။ လွ်ာတစ္ခုတည္းနဲ႔ စားတာလည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး။ မ်က္စိနဲ႔လည္း စားတယ္။ ႏွာေခါင္းနဲ႔လည္းစားတယ္။ စားစရာတစ္ခုကို ပါးစပ္ထဲ မထည့္ခင္ အေရာင္လည္းေရြးတယ္၊ အနံ႔လည္းေရြးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဓာတုပစၥည္း ကြၽမ္းက်င္သူေတြက အရသာအတုေတြသာမက ေတာ့ဘဲ အေရာင္အတုေရာ၊ အနံ႔အတုေရာ ဖန္တီးၾကပါေတာ့တယ္။ က်န္းမာ ေရးအတြက္ ဆိုးက်ဳိးေတြ လာၿပီေပါ့။
အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြဟာ မိမိရဲ႕ အာသာဆႏၵကို မထိန္း သိမ္းႏိုင္ဘူး။ လူငယ္ေတြလို႔သာ ဆိုရေပမယ့္ လူႀကီးေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ပါတယ္။ မိမိလွ်ာက ေတာင့္တလာတဲ့ ဆႏၵကို မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ က်န္းမာေရးကို သူမစဥ္းစား ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ စားသံုးသူေတြကို အုပ္စုသံုးစု ခြဲႏိုင္ပါတယ္။ ပထမ အုပ္စုက က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ အားနည္းသူေတြပါ။ ဘယ္အစားအေသာက္က လူေတြကို ဘယ္လို ဒုကၡေပးမယ္ဆိုတာ သူတို႔ မသိၾက ဘူး။ ပါဝါေတြ၊ ကာလာေတြ၊ အနံ႔အတုေတြ အေၾကာင္းလည္း သူတို႔ သိပ္မသိၾကဘူး။ စိတ္လည္း မဝင္စားဘူး။ အႏၲရာယ္ျဖစ္လိမ့္မယ္ လို႔လည္း မေတြးမိဘူး။
ဒုတိယအုပ္စုကေတာ့ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတရွိတယ္။ ေခတ္ပညာတတ္ေတြလည္း ပါတယ္။ ေဆး႐ံုေဆးခန္းေတြမွာ ေရာဂါ ေပါင္းစံုကို ေန႔စဥ္ ေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ က်န္းမာေရး ဝန္ထမ္းေတြေတာင္ ပါေသးတယ္။ ပါဝါေတြ၊ ကာလာေတြဆိုတာ က်န္းမာေရး ထိခိုက္ေစႏိုင္တယ္ဆိုတာ သူတို႔သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေဈး ျဖစ္ကာမွျဖစ္ေရာ၊ လွ်ာမေတြ႔တာေတာ့ မစားခ်င္ဘူးတဲ့။ သူတို႔က ေတာ့ အသက္ထက္ အရသာကို ပိုမက္သူေတြ။ ေရာဂါ ေဝဒနာခံစား ရမွာ မေၾကာက္ဘူး ဆိုသူေတြ။
ပါဝါေတြ၊ ကာလာေတြေၾကာင့္ က်န္းမာေရး ထိခိုက္မွာ စိုးရိမ္ တယ္။ မစားရဲဘူး၊ မစားခ်င္ဘူး ဆိုသူ တတိယ အုပ္စုေတြကေတာ့ နည္းနည္းပဲ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပါဝါ၊ ကာလာ မပါတာကို သူတို႔ ဘယ္မွာ ဝယ္ရမလဲ။ ဘယ္မွာစားရမလဲ။ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ ေတာ့ သဘာဝ ေျမၾသဇာသာ သံုးတဲ့၊ ဓာတုပိုးသတ္ေဆး သံုးမထားဘူး ဆိုတဲ့ သဘာဝ အသီးအႏွံ (Organic) ေတြ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ရွိေနတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ေဈးလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီး သတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာလည္း ေအာ္ဂဲနစ္ဆိုတာ ၾကားေတာ့ၾကားေနရ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဈးကြက္မွာေတာ့ မေတြ႔ရေသးဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိတဲ့ အေနအထားမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ပဲ ဆင္ဆင္ ျခင္ျခင္ စားေနၾကရပါတယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ အေနနဲ႔ ထုတ္လုပ္သူ၊ ေရာင္းခ်သူေတြကို စည္းကမ္း ဥပေဒေတြ ထုတ္ၿပီး ဘယ္လိုပဲ ႀကီးၾကပ္ႀကီးၾကပ္ ပါဝါ ၊ ကာလာေတြ ေလ်ာ့သြားဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ႀကီးမားလွတဲ့ စားသံုးသူထုႀကီးက ေတာင္းဆိုေနတယ္ေလ။ ဖမ္းတုန္းခဏ၊ စစ္တုန္း ခဏေတာ့ ေရွာင္ေနလိုက္မယ္၊ ေလွ်ာ့ထား လိုက္မယ္။ တာဝန္ရွိသူေတြကေရာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ၊ ဘယ္ေလာက္စိပ္စိပ္ စစ္ေဆးႏိုင္မွာလဲ။ စားသံုးသူ ကာကြယ္ေရးအသင္း အဖြဲ႕ေတြဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ သိပ္မပီျပင္ လွေသးဘူး။ ပီျပင္ လာတယ္ပဲထားဦး။ အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ စားသံုးသူ လူအုပ္ႀကီးက ေတာင္းဆိုေနတယ္ ဆိုရင္ ထုတ္လုပ္သူ၊ ေရာင္းခ်သူမ်ား အေနနဲ႔ စီးပြားအပ်က္ခံၿပီး ပါဝါ၊ ကာလာေတြကို ပစ္ပယ္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ ပါဘူး။
စားသံုးသူ အမ်ားစုႀကီးက ကိုယ္တိုင္ သေဘာေပါက္ၿပီး ေရွာင္ရွားလာမယ္၊ ျငင္းပယ္လာမယ္ ဆိုပါမွ ပါဝါ၊ ကာလာေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့က်သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝယ္သူမရွိရင္ ေရာင္းသူ မရွိႏိုင္ဘူး။ ေရာင္းသူမရွိရင္ ထုတ္လုပ္သူ မရွိႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဆိုခ်င္တာက ဥပေဒ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းမ်ား အတိုင္း ဖမ္းဆီး အေရးယူမႈကိုလည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ျပဳလုပ္ရ မယ္။ တစ္ဖက္မွာလည္း ပညာေပး လုပ္ငန္းေတြကို က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ ျပဳလုပ္ရမယ္။ စားသံုးသူ ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႕ေတြကလည္း ပညာေပးလုပ္ငန္းေတြမွာ တစ္တပ္တစ္အား ပူးေပါင္းပါဝင္ရမယ္။
က်န္းမာေရးကို အႏၲရာယ္ေပးမယ့္ အစားအေသာက္ေတြ ေလ်ာ့နည္း ပေပ်ာက္ဖို႔ ဆိုရာမွာ ဖမ္းတာဆီးတာ အေရးယူတာ ရွိရ မွာျဖစ္ေပမယ့္ စားသံုးသူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးဗဟုသုတၾကြယ္ဝလာ ျခင္းကသာ ပိုမို ထိေရာက္တဲ့ တြန္းအား ျဖစ္မွာပါလို႔ ယူဆမိေၾကာင္းပါ။
(ကိုယ့္အသက္ထက္ အရသာကို ပိုမက္သူမ်ားကေတာ့ စားလိုရာ စားၾကပါေတာ့ခင္ဗ်ား။)
ကာလာဆိုတာ စားေသာက္ကုန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ ထည့္တဲ့ ဆိုးေဆး အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ဆိုလိုပါတယ္။ စားေသာက္ကုန္ အားလံုးလိုလို မွာ ကာလာမပါတာ မရွိသေလာက္ကို ရွားပါတယ္။ လူေတြအတြက္ အႏၲရာယ္ မရွိႏိုင္တာေတြ ပါသလို လူ႔က်န္းမာေရးကို ထိခိုက္ေစႏိုင္တဲ့ အထည္ဆိုးေဆးေတြကိုလည္း သံုးေနၾကပါတယ္။
သက္ဆိုင္ရာ တာဝန္ရွိတဲ့ ဌာနေတြက စစ္ေဆးၿပီး အႏၲရာယ္ ျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ ဓာတု ပစၥည္းပါ စားေသာက္ကုန္ေတြရဲ႕ တံဆိပ္အမွတ္ အသားေတြကို မၾကာခဏထုတ္ျပန္ေပးေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပါဝါနဲ႔ ကာလာသံုးစြဲမႈေတြက ေလ်ာ့မသြားပါဘူး။ ဘယ္အထိေတာင္ က်ယ္ျပန္႔ေနသလဲဆိုရင္ လမ္းေဘးအေၾကာ္ဆိုင္ ေတြအထိပါပဲ။ တစ္ခါေတာ့ အေၾကာ္ဆိုင္မွာေရာင္းတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီး ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္ဆိုတာ စားမိပါတယ္။ အေၾကာ္ထဲက ငွက္ေပ်ာသီး ဟာ ခ်ဳိသင့္တာထက္ ပိုခ်ဳိေနပါတယ္။ ပါဝါထည့္ထားတာ ေသခ်ာ ေနပါၿပီ။
ပါဝါနဲ႔ ကာလာ အျပင္ အနံ႔အတု အမ်ဳိးမ်ဳိးကလည္း ရွိေနေသး တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ားလဲ ဆိုရင္ ပလာတာေၾကာ္ေရာင္းတဲ့သူ ေတာင္မွ ေထာပတ္နဲ႔ ေၾကာ္ထားတယ္ ထင္ရေအာင္လို႔ ေထာပတ္ အနံ႔ထြက္တဲ့ ဓာတုပစၥည္းကို ပလာတာေၾကာ္ရာမွာ သံုးၾကတယ္။ ပါဝါေရာ၊ ကာလာေရာ၊ ေမႊးရနံ႔အတု အမ်ဳိးမ်ဳိးေရာဟာ ဓာတုပစၥည္းေတြ ျဖစ္ေလေတာ့ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႔ လူကို အႏၲရာယ္ေပးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒါကိုသိလို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရ က ႀကီးၾကပ္စစ္ေဆး တားဆီးတာေတြ လုပ္ေနေပမယ့္ သံုးစြဲမႈ၊ ထုတ္လုပ္မႈေတြ ေလ်ာ့မသြားတာဟာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ထုတ္လုပ္သူနဲ႔ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကား သူကုန္သည္ ပြဲစား ေတြဆိုတာ စားသံုးသူ ဝယ္ယူမယ့္ စားေသာက္ကုန္မ်ားကိုသာ ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ် မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ စားသံုးသူက ပါဝါကို ေတာင္းေနတယ္။ ကာလာကို ေတာင္းေနတယ္၊ အဲဒါေတြ မေကာင္းပါဘူး၊ က်န္းမာေရး ထိခိုက္ႏိုင္တယ္လို႔ ထုတ္လုပ္သူက ေျပာပါ့မလား။ ေရာင္းခ်သူက ေျပာပါ့မလား။
ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ထုတ္လုပ္သူရဲ႕ ကုန္စည္ကို ဝယ္သူရွိမွ ထုတ္လုပ္သူ ရပ္တည္ႏိုင္မယ္။ ေရာင္းခ်သူ ရဲ႕ ကုန္စည္ကို ဝယ္သူရွိမွ ေရာင္းခ်သူ စီးပြားျဖစ္မယ္။ စားသံုးသူေတြ အႏၲရာယ္ျဖစ္ႏိုင္မယ့္ ပစၥည္းကို မထုတ္လုပ္စတမ္း၊ မေရာင္းခ် စတမ္း၊ မိမိစီးပြားေရးကို ေရွ႕တန္း မတင္ဘဲ စားသံုးသူရဲ႕ က်န္းမာေရး ကိုပဲ ဦးစားေပးမယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥ တစ္ရပ္ပါ။
စားသံုးသူ အမ်ားစုရဲ႕ အေျခအေနကို ေလ့လာ တီးေခါက္ၾကည့္ ေတာ့ အာဟာရျဖစ္ဖို႔ထက္ လွ်ာစြဲဖို႔ကိုပဲ ဦးစားေပးၾကတယ္။ လွ်ာတစ္ခုတည္းနဲ႔ စားတာလည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး။ မ်က္စိနဲ႔လည္း စားတယ္။ ႏွာေခါင္းနဲ႔လည္းစားတယ္။ စားစရာတစ္ခုကို ပါးစပ္ထဲ မထည့္ခင္ အေရာင္လည္းေရြးတယ္၊ အနံ႔လည္းေရြးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဓာတုပစၥည္း ကြၽမ္းက်င္သူေတြက အရသာအတုေတြသာမက ေတာ့ဘဲ အေရာင္အတုေရာ၊ အနံ႔အတုေရာ ဖန္တီးၾကပါေတာ့တယ္။ က်န္းမာ ေရးအတြက္ ဆိုးက်ဳိးေတြ လာၿပီေပါ့။
အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြဟာ မိမိရဲ႕ အာသာဆႏၵကို မထိန္း သိမ္းႏိုင္ဘူး။ လူငယ္ေတြလို႔သာ ဆိုရေပမယ့္ လူႀကီးေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ပါတယ္။ မိမိလွ်ာက ေတာင့္တလာတဲ့ ဆႏၵကို မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ က်န္းမာေရးကို သူမစဥ္းစား ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ စားသံုးသူေတြကို အုပ္စုသံုးစု ခြဲႏိုင္ပါတယ္။ ပထမ အုပ္စုက က်န္းမာေရး ဗဟုသုတ အားနည္းသူေတြပါ။ ဘယ္အစားအေသာက္က လူေတြကို ဘယ္လို ဒုကၡေပးမယ္ဆိုတာ သူတို႔ မသိၾက ဘူး။ ပါဝါေတြ၊ ကာလာေတြ၊ အနံ႔အတုေတြ အေၾကာင္းလည္း သူတို႔ သိပ္မသိၾကဘူး။ စိတ္လည္း မဝင္စားဘူး။ အႏၲရာယ္ျဖစ္လိမ့္မယ္ လို႔လည္း မေတြးမိဘူး။
ဒုတိယအုပ္စုကေတာ့ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတရွိတယ္။ ေခတ္ပညာတတ္ေတြလည္း ပါတယ္။ ေဆး႐ံုေဆးခန္းေတြမွာ ေရာဂါ ေပါင္းစံုကို ေန႔စဥ္ ေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ က်န္းမာေရး ဝန္ထမ္းေတြေတာင္ ပါေသးတယ္။ ပါဝါေတြ၊ ကာလာေတြဆိုတာ က်န္းမာေရး ထိခိုက္ေစႏိုင္တယ္ဆိုတာ သူတို႔သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေဈး ျဖစ္ကာမွျဖစ္ေရာ၊ လွ်ာမေတြ႔တာေတာ့ မစားခ်င္ဘူးတဲ့။ သူတို႔က ေတာ့ အသက္ထက္ အရသာကို ပိုမက္သူေတြ။ ေရာဂါ ေဝဒနာခံစား ရမွာ မေၾကာက္ဘူး ဆိုသူေတြ။
ပါဝါေတြ၊ ကာလာေတြေၾကာင့္ က်န္းမာေရး ထိခိုက္မွာ စိုးရိမ္ တယ္။ မစားရဲဘူး၊ မစားခ်င္ဘူး ဆိုသူ တတိယ အုပ္စုေတြကေတာ့ နည္းနည္းပဲ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပါဝါ၊ ကာလာ မပါတာကို သူတို႔ ဘယ္မွာ ဝယ္ရမလဲ။ ဘယ္မွာစားရမလဲ။ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ ေတာ့ သဘာဝ ေျမၾသဇာသာ သံုးတဲ့၊ ဓာတုပိုးသတ္ေဆး သံုးမထားဘူး ဆိုတဲ့ သဘာဝ အသီးအႏွံ (Organic) ေတြ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ရွိေနတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ေဈးလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီး သတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆီမွာလည္း ေအာ္ဂဲနစ္ဆိုတာ ၾကားေတာ့ၾကားေနရ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဈးကြက္မွာေတာ့ မေတြ႔ရေသးဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိတဲ့ အေနအထားမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ပဲ ဆင္ဆင္ ျခင္ျခင္ စားေနၾကရပါတယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ အေနနဲ႔ ထုတ္လုပ္သူ၊ ေရာင္းခ်သူေတြကို စည္းကမ္း ဥပေဒေတြ ထုတ္ၿပီး ဘယ္လိုပဲ ႀကီးၾကပ္ႀကီးၾကပ္ ပါဝါ ၊ ကာလာေတြ ေလ်ာ့သြားဖို႔ ခဲယဥ္းတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ႀကီးမားလွတဲ့ စားသံုးသူထုႀကီးက ေတာင္းဆိုေနတယ္ေလ။ ဖမ္းတုန္းခဏ၊ စစ္တုန္း ခဏေတာ့ ေရွာင္ေနလိုက္မယ္၊ ေလွ်ာ့ထား လိုက္မယ္။ တာဝန္ရွိသူေတြကေရာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ၊ ဘယ္ေလာက္စိပ္စိပ္ စစ္ေဆးႏိုင္မွာလဲ။ စားသံုးသူ ကာကြယ္ေရးအသင္း အဖြဲ႕ေတြဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ သိပ္မပီျပင္ လွေသးဘူး။ ပီျပင္ လာတယ္ပဲထားဦး။ အင္မတန္ႀကီးမားတဲ့ စားသံုးသူ လူအုပ္ႀကီးက ေတာင္းဆိုေနတယ္ ဆိုရင္ ထုတ္လုပ္သူ၊ ေရာင္းခ်သူမ်ား အေနနဲ႔ စီးပြားအပ်က္ခံၿပီး ပါဝါ၊ ကာလာေတြကို ပစ္ပယ္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ ပါဘူး။
စားသံုးသူ အမ်ားစုႀကီးက ကိုယ္တိုင္ သေဘာေပါက္ၿပီး ေရွာင္ရွားလာမယ္၊ ျငင္းပယ္လာမယ္ ဆိုပါမွ ပါဝါ၊ ကာလာေတြ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့က်သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဝယ္သူမရွိရင္ ေရာင္းသူ မရွိႏိုင္ဘူး။ ေရာင္းသူမရွိရင္ ထုတ္လုပ္သူ မရွိႏိုင္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဆိုခ်င္တာက ဥပေဒ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းမ်ား အတိုင္း ဖမ္းဆီး အေရးယူမႈကိုလည္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ျပဳလုပ္ရ မယ္။ တစ္ဖက္မွာလည္း ပညာေပး လုပ္ငန္းေတြကို က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ ျပဳလုပ္ရမယ္။ စားသံုးသူ ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႕ေတြကလည္း ပညာေပးလုပ္ငန္းေတြမွာ တစ္တပ္တစ္အား ပူးေပါင္းပါဝင္ရမယ္။
က်န္းမာေရးကို အႏၲရာယ္ေပးမယ့္ အစားအေသာက္ေတြ ေလ်ာ့နည္း ပေပ်ာက္ဖို႔ ဆိုရာမွာ ဖမ္းတာဆီးတာ အေရးယူတာ ရွိရ မွာျဖစ္ေပမယ့္ စားသံုးသူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးဗဟုသုတၾကြယ္ဝလာ ျခင္းကသာ ပိုမို ထိေရာက္တဲ့ တြန္းအား ျဖစ္မွာပါလို႔ ယူဆမိေၾကာင္းပါ။
(ကိုယ့္အသက္ထက္ အရသာကို ပိုမက္သူမ်ားကေတာ့ စားလိုရာ စားၾကပါေတာ့ခင္ဗ်ား။)
ေအာင္ (ေလာင္းလံုး)
Ref:thevoicemyanmar
No comments:
Post a Comment