ျမန္မာျပည္မွာ လုိအပ္ေနတဲ့အရာ

မၾကာခင္က သြားခဲ့ဲတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ခရီးမွာ မြန္ဂိုးလီယားကေန ဒုတိယခရီး တေထာက္ ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ျဖစ္ပါတယ္။ (အူလန္ဘာေတာကေန ေနျပည္ေတာ္ကို သြားရတဲ့ ခရီးစဥ္က မလြယ္ပါဘူး)၊ Johns Hopkins တကၠသိုလ္၊ အဆင့္ျမင့္ နိုင္ငံတကာ ေလ့လာေရးဌာန (SAIS) က က်ေနာ္ရဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေဟာင္း (Roger Leeds) နဲ့ က်ေနာ္တို့ ၂ ေယာက္ ျမန္မာျပည္မွာ ပုဂၢလိက က႑ဖြံ့ျဖိုးေရး ရက္တုိသင္တန္းေလးတခု ေပးခဲ့ပါတယ္။

 

နို္င္ငံေရးနွင့္ ဖြ့့ံျဖိုးေရးပညာ႐ွင္ ဖရန့္စစ္ဖူကူယားမား

 

 

ဖြံ့ျဖိုးေရးဆုိင္ရာ ေခါင္းေဆာင္မႈအကယ္ဒမီ (Leadership Academy for Development) လို့ ၾကီးက်ယ္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ က်ေနာ္တို့ ၂ ေယာက္ ပူးတြဲေရးဆြဲထားတဲ့ သင္ရိုး ညြွႊန္းတမ္းကေတာ့ Harvard Business School (HBS) က သင္႐ုိးေတြကို အေျခခံထားပါတယ္။ အစိုးရ က႑ကို ျပုျပင္ေျပာင္းလဲရင္း ပုဂၢလိက က႑ကို ဖြံ့ျဖိုးလာေအာင္ လုပ္တဲ့ နည္းလမ္းေတြထဲမွာ အစိုးရအခန္းက႑ မပါတဲ့နည္းလမ္းေရာ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အစိုးရက ၀င္ေရာက္ ကူညီတဲ့ နည္းလမ္းေတြပါ ထည့္သြင္းေရးဆြဲထားပါတယ္။ အဓိက ရည္႐ြယ္တာကေတာ့ ဖြံ့ျဖိုးဆဲနိုင္ငံေတြရဲ့ အစိုးရက႑ေတြထဲမွာ အဂတိလုိက္စားမႈေတြနဲ့ အလံုးစံု ပ်က္စီးကိန္း ဆုိက္နိုင္ေလာက္တဲ့ အသက္အ႐ြယ္မတုိင္ေသးတဲ့ တခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ ျပုျပင္ေျပာင္းလဲေရးသမားေတြ ျဖစ္လာနိုင္တဲ့ လူငယ္ အလယ္ အလတ္ တန္းစား ေခါင္းေဆာင္ေတြ အတြက္ ရည္႐ြယ္ပါတယ္။

ရန္ကုန္မွာေတာ့ လူထုအေျချပု အဖြဲ့အစည္းေတြက လႈပ္႐ွားတက္ၾကြသူေတြနဲ့ လြွႊတ္ေတာ္အမတ္တခ်ဳိ့ကို အက်ဥ္းရံုးျပီး သင္တန္းပို့ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္မွာေတာ့ အစုိးရဌာနေတြက ဗ်ဳရိုကရက္အရာ႐ွိေတြကို သင္တန္းေပးခဲ့ပါတယ္။

ျပီးခဲ့တဲ့ နွစ္က ျမန္မာျပည္က ထူးျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့တဲ့ လူေတြက အရင္ဆံုးေမးၾကတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ ျမန္မာျပည္က ဒီမုိကေရစီလမ္းစပြင့္လာတာေတြက တကယ္မွဟုတ္ရဲ့လားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ၊ ဘယ္အရာကိုမွ ေလွ်ာ့တြက္လို့ မရဘူးဆုိတာ အမွန္ပါပဲ။ ျမန္မာစစ္တပ္က အာဏာ႐ွင္စနစ္ကို တစ္ကေန ျပန္စနိုင္တဲ့ အခင္းအက်င္းေတြ အမ်ားၾကီး႐ွိပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္က ျပည္သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေရ႐ွည္အတြက္ အခုမွ လမ္းပြင့္ခါစ အေျခအေနဟာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ သေဘာဆနၵကိုလည္း ထင္ဟပ္ေနတယ္လို့ ဆုိၾကပါတယ္။

ဒီအေျခအေနေတြျဖစ္ေအာင္ စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့သူက အရင္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးၾကီး သန္းေ႐ြွႊပါပဲ။ သူ့အေ႐ွ့က ဦးေန၀င္းလို ဘ၀မ်ဳိးျဖစ္မွာကို သူမလိုလားခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ေ႐ွး႐ုိးစြဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို ပါလီမန္ထဲ အတင္းပို့လိုက္ပါတယ္။ ပိုျပီး အရည္အခ်င္း႐ွိတဲ့ လူေတြကို ၀န္ၾကီးဌာနေတြ ကိုင္ခုိင္းလိုက္ျပီး၊ စစ္တပ္ကိုေတာ့ သူ့ကို ေက်းဇူးသိတတ္မယ့္ နိႈင္းယွဥ္ခ်က္အရ ငယ္႐ြယ္တဲ့ အရာ႐ွိေတြရဲ့ လက္ထဲကို အပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ့ စစ္တပ္ထဲမွာ တတိယေနရာနဲ့ သမၼတေနရာအတြက္ တန္းစီေနတဲ့ သူရေ႐ြွႊမန္းလည္း ပါလီမန္ ဥကၠ႒ဘ၀ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီအေျပာင္းအလဲေတြထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္း လက္႐ွိသမၼတ ဦးသိန္းစိန္အတြက္ တက္လမ္းပြင့္သြားျပီး၊ ဦးသိန္းစိန္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အိမ္ခ်ဳပ္ဖမ္းထားတာကို လြွႊတ္ေပးလိုက္သလုိ၊ နုိင္ငံေရး အတိုက္အခံေတြကို လည္း ေထာင္ကေန ျပန္လြွႊတ္ေပးလုိက္ပါတယ္။

ဧျပီလ ၾကားျဖတ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာလည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ့ခ်ဳပ္၀င္ေတြ အေယာက္ ၄၀ ေက်ာ္ ေ႐ြးေကာက္ခံရျပီး ပါလီမန္ထဲကို ၀င္သြားၾကပါတယ္။

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ စစ္တပ္နဲ့ သမၼတလက္ထဲက အာဏာကို ပါလီမန္ထဲ အလြွႊဲအေျပာင္းမွာ ျပုျပင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ျပဿနာေတြကို ဖန္တီးလုိက္ပါတယ္။ လက္႐ွိပါလီမန္ဆုိတာက စစ္တပ္အရာ
႐ွိ ေဟာင္းေတြနဲ့ (ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖြဲ့စည္းပံု အေျခခံဥပေဒအရ ခြင့္ျပုထားရတာျဖစ္ပါတယ္)။ စစ္တပ္နဲ့ မကင္းရာ မကင္းေၾကာင္း ျပည္ေထာင္စုၾကံ့ခုိင္ေရးနွင့္ ဖြံ့ျဖိုးေရးပါတီက အရပ္သား မဟာမိတ္ေတြနဲ့ပဲ ျပည့္ေနပါတယ္။

သူတို့ေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုနွစ္ေတြမွာ စစ္တပ္နဲ့ေပါင္း၊ ခရိုနီအရင္း႐ွင္စနစ္ကို က်င့္သံုးရင္း ခ်မ္းသာလာသူေတြျဖစ္တဲ့အတုိင္း၊ တခ်ဳိ့ဆုိရင္လည္း၊ စီးပြားေရး ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆုိ့မႈအလြန္ တုိင္းျပည္ရဲ့ စီးပြားေရးဖြံ့ျဖိုးတိုးတက္မႈကို တြန္းတင္နိုင္ေရးအတြက္ အသည္းအသန္လိုအပ္ေနတဲ့ နိုင္ငံျခားတုိက္႐ုိက္ ရင္းနွီးျမႈပ္နွံမႈဥပေဒသစ္ကို ေတာင္ေတာင္ အီအီနဲ့ အခ်ိန္ဆြဲေနၾကပါတယ္။ စီးပြားေရးေလာကရဲ့ ေရေပၚဆီသမားေတြဟာ နိုင္ငံတကာနဲ့ ယွဥ္ျပိုင္ရမွာကို ေၾကာက္လန့္တၾကားနဲ့ နိုင္ငံျခားပိုင္ဆုိင္မႈကို ကန့္သတ္ခ်င္တာနဲ့ အမ်ဳိးသားစီးပြားေရးဆုိတဲ့ ဆင္ေျခေတြကို သံုးေနၾကပါတယ္။

၂၀၀၅ ခုနွစ္တုန္းက တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ျမို့ေတာ္သစ္ ေနျပည္ေတာ္မွာလည္း ခ႐ုိနီအရင္း
႐ွင္စနစ္ေဟာင္းက လက္ရာေျခရာေတြ တျပုံတမၾကီး႐ွိေနပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ ဆုိတာက အစိုးရဆန့္က်င္ေရး ဆနၵျပမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာရင္ ေ႐ွာင္နုိင္ဖို့ တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္လုိ့ က်ယ္က်ယ္ျပန့္ျပန့္ လက္ခံထားၾကတဲ့ အလြန္ကိ္ု ထူးျခားဆန္းၾကယ္ ျမို့တျမို့ပါပဲ။

၀န္ၾကီးဌာနေတြ တခုနဲ့ တခုၾကားမွာ ခပ္က်ယ္က်ယ္ခြာထားျပီး၊ ဗလာက်င္းေနတဲ့ ဧရာမ လမ္းသြယ္ၾကီးေတြနဲ့ ဆက္ထားပါတယ္။ သမၼတအိမ္ေတာ္ကလည္း အေမရိကန္သမၼတရဲ့ အိမ္ျဖူေတာ္နဲ့ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ၾကီးျပီး၊ သမၼတအိမ္ေတာ္ေ႐ွ့က လမ္းမၾကီးကလည္း လမ္း ၂၀ သြား လမ္းမၾကီးျဖစ္ေနတာ ေတြ့ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို့ တည္းခုိတဲ့ ေခတ္မီဟိုတယ္ၾကီးဆုိတာကလည္း အပ်ံစားဆုိေပမယ့္ တည္းခုိတဲ့လူက မ႐ွိသေလာက္ပါပဲ။ ဟိုတည္နဲ့ တလမ္းထဲမွာ ဇိမ္ခံဟိုတယ္ အနည္းဆံုး ဒါဇင္၀က္ေလာက္က ေဆာက္လက္စျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ လာမယ့္နွစ္မွာ က်င္းပဖုိ့႐ွိတဲ့ အေ႐ွ့ေတာင္အာ႐ွ အားကစားပြဲေတာ္နဲဲ့၊ ေနာက္ ၁ နွစ္ အာဆီယံထိပ္သီး အစည္းအေ၀းအတြက္ တည္ေဆာက္ေနတာပါ။ ဒီ ၂ ပြဲကလြဲရင္ ဟိုတယ္ေတြဟာ စီးပြားေရးအရ တြက္ေခ်ကိုက္မယ့္ အလားအလာလည္း မ႐ွိပါဘူး။ အစိုးရက သူတို့ရဲ့ စီးပြားေရးဘက္ေတာ္သားေတြ ကို တျခားမက္လံုးေတြကို ေပးထားတာ သက္သက္ေၾကာင့္ပဲ အခုလို ဟိုတယ္ေတြကို ေဆာက္ေနၾက တာျဖစ္ပါတယ္။

အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ နုိင္ငံေရးဖိနွိပ္မႈေတြေအာက္က ထုသားေပသားက်ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္က အရပ္ဘက္က အဖြဲ့အစည္းေတြရဲ့ ဒဏ္ခံနုိင္စြမ္းကလည္း အေတာ္္ကို အ့ံဩေလာက္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ၁၀ နွစ္၊ ၁၂ နွစ္၊ ၁၈ နွစ္ အသီးသီးက်ခံရသူေတြ တသီတတန္းၾကီးနဲ့ မိတ္ဆက္ရပါတယ္။ နိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြထဲမွာ က်ေနာ့္စာအုပ္ေတြကို ျမန္မာဘာသာျပန္သလို၊ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေတြအတြင္း တျခားအျမင္ေတြကိုလည္း မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ ကြန္ျမူနစ္ေဟာင္း တေယာက္လည္း ပါလာပါတယ္။

အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ့ခ်ဳပ္ရဲ့ ဌာနခ်ဳပ္ကေတာ့ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲနဲ့ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ ေနရာပဲ၊ အေၾကာင္းမလွေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ့ေတာ့ ေတြ့ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ ကမၻာ့အဆုိးဆံုး (အဖိနွိပ္ဆံုး) အာဏာ႐ွင္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ နုိင္ငံမွာ ျပည္သူေတြရဲ့ ပါ၀င္မႈေတြ အခုေလာက္ ႐ွိေနတာကို ေတြ့ရေတာ့လည္း အထူးတလည္ မအံ့ဩဘဲ မေနနိုင္ပါဘူး။

အခုကာလမွာ စီးပြားေရးပညာ႐ွင္ေတြအေပၚမွာ က်ေနာ့္ရဲ့ အျမင္က သိပ္ၾကည္လွတယ္ မဟုတ္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ခရီးမွာ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း သိလိုက္ရတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္အတြက္ ဒီမုိကေရစီအေရးလႈပ္႐ွားသူေတြ အခုထပ္ပိုျပီး မလိုအပ္ေတာ့ဘူးဆိုတာပါ။ အင္ဒိုနီး႐ွားမွာလိုမ်ဳိး အေမရိကန္မွာ ပညာတတ္ျပီး တုိင္းျပည္ျပန္လာၾကတဲ့ စီးပြားေရးပညာ႐ွင္ေတြ (ဘာကေလမာဖီးယားေတြ) လိုအပ္ေနပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ ေနရာတုိင္း လိုအပ္ခ်က္ေတြက မယံုနုိင္ေအာင္ မ်ားလြန္း ပါတယ္။ ေငြအလြွႊဲအေျပာင္းေတြ လုပ္နို္င္တဲ့ ဘဏ္ေတြ မ႐ွိတဲ့အတြက္ နိုင္ငံျခားသားေတြ ျမန္မာျပည္ထဲ သြားမယ္ဆုိရင္ ဘဏ္စာရင္းေတြကို ပိတ္ထားျပီး အေမရိကန္ေဒၚလာ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ ေငြသားေတြြကိုပဲ ယူသြားဖုိ့ပဲ အၾကံျပုပါတယ္။

ေနျပည္ေတာ္က လြဲရင္ တုိင္းျပည္ရဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအံုပိုင္းက ဖရိုဖရဲပါပဲ။ နယ္စပ္ေတြကို ကုန္ပစၥည္းေတြ ျဖတ္သန္းဖို့က ခက္ခဲသေလာက္၊ မုတ္သုံမိုးရာသီလြန္ရင္ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း အလြန္ပ်က္တတ္ပါတယ္။ အထီးက်န္နိုင္ငံျဖစ္ခဲ့တဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြထဲက တခုကေတာ့ တုိင္းျပည္မွာ လူသားအရင္းအျမစ္ လိုအပ္ခ်က္က အလြန္ၾကီးမားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အဂၤလိပ္စာသင္တာကို ၁၉၆၄ မွာ ရပ္ဆုိင္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေက်ာင္းသား လႈပ္႐ွားမႈျပီးတဲ့ေနာက္ ၃ နွစ္လံုးလံုး တကၠသိုလ္ေတြကို ပိတ္ထားပါတယ္။ ျပင္ပကမၻာက အေၾကာင္းေတြကို သင္ခ်င္တတ္ခ်င္စိတ္ အၾကီးအက်ယ္ ငတ္မြတ္ေနတာေတြကိုလည္း ေတြ့ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီကြက္လပ္ကို ျဖည့္ဖုိ့ဆုိရင္ေတာ့ မ်ဳိးဆက္တဆက္မက အခ်ိန္ယူရပါလိမ့္မယ္။

ျမန္မာနဲ့ မြန္ဂိုလိီးယားတို့ ၾကားမွာ အဂၤလိပ္စာ အမ္ (M) နဲ့ စတဲ့ နုိင္ငံေတြ ျဖစ္တာခ်င္း တူရံုသာမက
တ႐ုတ္နဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြျဖစ္တာလည္း အတူတူ၊ တ႐ုတ္ျပည္အေပၚ စိုးရိမ္တၾကီးနဲ့ မလိုလားတာခ်င္းလည္း တူၾကတဲ့အေၾကာင္း မၾကာခင္တုန္းပဲ က်ေနာ္ ပို့စ္တခု ေရးထားဖူးပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ့ အေတာမသတ္တဲ့ လူသံုးကုန္ပစၥည္း လိုအပ္ခ်က္ကို အေၾကာင္းျပုလို့ သတၱုတူးေဖာ္ေရးလုုပ္ငန္းေတြ ေထာင္တက္သြားတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းေတြ ျဖစ္တဲ့ တ႐ုတ္နဲ့ ႐ု႐ွားလက္ကေန ႐ုန္းထြက္နိုင္ဖို့ မြန္ဂိုလီးယား အစိုးရဟာ တတိယ အိမ္နီးခ်င္းေပၚလစီ (Third Neighbor Policy) ဆိုတာကို ခ်မွတ္ျပီး အေမရိကန္၊ ဥေရာပနဲ့ ဆက္ဆံေရး ခုိင္ျမဲေအာင္ ၾကိုးပမ္းလာရတယ္။

ျမန္မာနဲ့ တ႐ုတ္ဆက္ဆံေရးမွာလည္း ဒီသေဘာမ်ဳိးပါပဲ။ အေမရိကန္က ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆုိ့မႈေတြ ခ်မွတ္တဲ့ အခ်ိန္ကစလို့ ျမန္မာ့စြမ္းအင္က႑မွာ တ႐ုတ္ ကုမၸဏီေတြဟာ အေရးပါလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ေပၚက ျမစ္ဆံုေရကာတာ စီမံကိန္းကိစၥမွာေတာ့ ျမန္မာစစ္အစိုးရဟာ အေနာက္နဲ့ (ျပည္သူေတြနဲ့ပါ) ပူးေပါင္းဖို့ အေၾကာင္းရင္းတခု ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ျမစ္ဆံု ေရကာတာက ထြက္လာမယ့္ စြမ္းအင္ရဲ့ ၉၀ ရာခုိင္နႈန္းကို တ႐ုတ္ျပည္ကို တင္ပို့မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစီမံကိန္း တည္ေဆာက္တာကို သမၼတ ဦးသိန္းစိန္က မဖ်က္သိမ္းလုိက္ခင္မွာ သဘာာ၀ပတ္၀န္းက်င္ အျမင္၊ အမ်ဳိးသားေရး ရပ္တည္ခ်က္ေတြနဲ့ အျပင္းအထန္ ကန့္ကြက္ခဲ့ၾက ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္က ဒီမုိကေရစီလမ္းပြင့္လာမႈဟာ ၾကီးမားတဲ့ တုိးတက္မႈလို့ ဆုိနုိင္ေပမယ့္ အလြယ္တကူနဲ့ ေနာက္ျပန္လွည့္သြားနိုင္ပါတယ္။ ဒီေပၚလစီသစ္ကို ခ်မွတ္တဲ့ သူေတြအေနနဲ့ မဟာမိတ္သစ္ျဖစ္တဲ့ အေနာက္နဲ့ ေပါင္းလို့ ဘာေတြ အက်ဳိးရလဒ္ေတြ ႐ွိသလဲဆုိတာကို အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ သက္ေသျပနုိင္ဖုိ့ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ဒါမွပဲ အေျပာင္းအလဲေတြ ပိုျပီး အ႐ွိန္ရလာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးမွာ ဒီအဆင့္ဟာ အလြန္ၾကီးက်ယ္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။

အခုကာလ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းေရးၾကိုးပမ္းမႈ ျဖစ္စဥ္ေတြမွာ ေတြ့ရေလ့႐ွိတာေတြက ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြဟာ လူထုအေျချပုအဖြဲ့အစည္းမွာ တက္ၾကြလႈပ္႐ွားသူေတြ ဘ၀ကေန နိုင္ငံေရးပါတီကို ထူေထာင္သူေတြ ျဖစ္လာျပီး ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြမွာ ၀င္ျပိုင္၊ အဲဒီကေန ေနာက္တဆင့္ အျဖစ္ အစိုးရထဲမွာ ပါ၀င္လာျပီး လူထုေရးရာေပၚလစီေတြကို ခ်မွတ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ သူေတြျဖစ္လာတဲ့ အဆင့္အထိ တက္လွမ္းနိုင္တာမ်ဳိးေတြ ကို ေတြ့ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ဒီလိုက႑ေတြ အားလံုးမွာ အကူအညီေတြ မဟားတရား လုိအပ္ေနပါတယ္။

မၾကာခင္တုန္းက ျမန္မာျပည္ကို သြားေရာက္ခဲ့တဲ့ ကမၻာေက်ာ္ နို္င္ငံေရးနွင့္ ဖြ့့ံျဖိုးေရးပညာ႐ွင္ ဖရန့္စစ္ဖူကူယားမားရဲ့ ျမန္မာျပည္အေျပာင္းအလဲအေပၚ သူရဲ့ အျမင္နဲ့ သံုးသပ္ခ်က္ ေဆာင္းပါးျဖစ္ ပါတယ္။

(Francis Fukuyama ေရးတဲ့ “What Myanmar Needs” ေဆာင္းပါးကုိ ကုိေနသြင္က ဘာသာျပန္တင္ျပထားပါတယ္။)

ရည္ညြန္း၊ ၊ What Myanmar Needs by Francis Fukuyama

 

Ref:burmese.dvb.no