ဆင္းရဲသားဘဏ္ သို႔မဟုတ္ လက္ခံလွ်င္ ဘဝကိုပါ ပစ္တင္ရေတာ့မည့္ အသက္႐ွဴသံမ်ား

လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္ ၁၆ ေကြ႕ မွတ္တုိင္အနီး ”ေရႊရင္ေအး (၂)” ပုဂၢလိက လိုင္စင္ရေငြေခ်းလုပ္ငန္း ဆုိင္းဘုတ္ တပ္ထားေသာ တုိက္ အိမ္ထဲမွ ျပန္ထြက္လာသည့္ ေဒၚ ေအးယဥ္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြက ခပ္ သြက္သြက္။ ဝင္သြားကတည္းက ပါသြားေသာ လက္ထဲက ၾကြပ္ ၾကြပ္အိတ္ထုပ္က ျပန္ထြက္လာ ေတာ့လည္း ပါလာသည္။”ႏြမ္းေန လို႔ လက္မခံဘူး။ ကြၽန္မကလည္း တကယ္အေရးႀကီး ေနလို႔ပါ။ အိမ္မွာေပါင္စရာ ႏွံစရာ တန္ဖိုးရိွပစၥည္းကလည္း မရိွေတာ့ ရိွတဲ့ အက်ႌေလးေတြ လာေပါင္တာ” ဟု ေျပာရင္း ထန္းတဖ်ားခန္႔ ေရာက္ ေနၿပီျဖစ္ေသာေနကုိ ေမာ့ၾကည့္သည္။အျဖဴေရာင္ေပ်ာက္၍ သံေခ်း ေရာင္ေပါက္ေနသည့္ အက်ႌႏြမ္းႏြမ္း ေလးက သူမ၏ ရိွရင္းစဲြ အရြယ္ကို ပိုမို အိုမင္းေနေစသည္က အမွန္။ ၄ဝ စြန္းစြန္း အသက္အရြယ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္သိသိသာသာ ျမင္ ေနရေသာ အေရးအေၾကာင္းမ်ား က ေလာကဓံအထုအေထာင္းႏွင့္ မည္မွ်ရင္းႏွီး ကြၽမ္းဝင္ေနခဲ့ရသည္ ကို မွန္းဆမိႏိုင္ေစသည္။ ေမြးက တည္းက မိဘမဲ့ဘဝျဖင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့ ရၿပီးပညာသင္ၾကားခြင့္လည္း မရခဲ့ ဟု ဆိုသည့္ သူမအလုပ္က ရပ္ ကြက္တြင္းအိမ္တကာလွည့္ အဝတ္ ေလွ်ာ္ျခင္းသာ။ ”အလုပ္က ဘယ္ေလာက္ လုပ္လုပ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေလာက္င တယ္မရိွဘူး။ ဘယ္ေလာက္အလုပ္ မ်ားလဲဆုိရင္ သမီးေမြးေန႔ေတာင္ ေမ့ေနတယ္။ သမီးက ဒီမနက္က် မွသူ႕ေမြးေန႔၊ေက်ာင္းက သူ႕ဆရာမ ကုိ မုန္႔နဲ႔ကန္ေတာ့ခ်င္လို႔ ပိုက္ဆံ ေတာင္းမွသတိရတယ္။ လက္ထဲမွာ ပိုက္ ဆံကလည္း အပိုကို မရိွတာ” ဟုအနည္းငယ္ရွက္ရြံ႕ဟန္ျဖင့္ ေျပာ ေနေသာ သူမမ်က္ႏွာတြင္ ေမတၱာ အေရာင္ကုိေတြ႕ေနရသည္။ ဟသၤာ တ ဇာတိျဖစ္ေသာ သူမသည္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္တြင္ ရန္ ကုန္သား ပန္းရံသမားတစ္ဦးႏွင့္အေၾကာင္းပါကာ မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ သုိ႔ ေရာက္ရိွေျခခ်ခဲ့ရသည္။ သို႔ရာ တြင္ အိမ္ေထာင္သက္ ၁၆ ႏွစ္ အေရာက္တြင္ လုပ္ငန္းခြင္ မေတာ္ တဆျဖစ္၍ ဆံုးပါးခဲ့ရေသာ ခင္ပြန္း ျဖစ္သူထားခဲ့ႏုိင္သည္က သမီးတစ္ ေယာက္သာ။ တတ္စြမ္းသေလာက္ ထမ္းေနေသာ္လည္းမေက်ႏုိင္ ေသးသည့္ မိခင္တာဝန္ ဝတၱရားအတြက္ လည္း ရွက္ရြံ႕ဟန္ရိွသည္။

”အခုအိမ္ျပန္ၿပီး စားအိုး စားခြက္ေတြ ျပန္ယူၿပီး ေနာက္ ထပ္ သြားေပါင္ရဦးမယ္။ သမီးက သိတတ္တယ္။ ေတာ္႐ုံေတာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႕ဆရာမကို ခ်စ္လြန္းလို႔ေ တာင္းတာ”ဟုေျပာရင္း ထြက္ သြားေသာ သူမ၏အေလာသံုးဆယ္ ေျခလွမ္းမ်ားက ”အေမ့ေမတၱာကို အျပည့္ေဖာ္က်ဴးႏုိင္သည့္ စည္း ခ်က္မ်ား”ဟု တင္စားသင့္ေသာ္ လည္း ”ေမတၱာတရား သက္သက္ ႏွင့္ကိစၥ မၿပီးေသာ ကမၻာပင္ မဟုတ္ေလာ။သူမ လုိအပ္မည့္ ေငြပမာဏ သည္ ၁၉ လမ္းမွ ဘီယာတစ္ ဝိုင္းစာပင္ မရိွ။ ကြင္းစတားမွ ပန္းကံုးတစ္ကံုးစာပင္ မရိွ။ သို႔ ေသာ္ထိုမရွိျခင္းက သူမတို႔လို ဘဝ မ်ားစြာအတြက္ေတာ့ ေန႕စဥ္ပိေန သည့္ေတာင္။ ထိုသုိ႔ေသာ အေျခ အေနမ်ားေၾကာင့္ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္မ်ားတြင္ အေပါင္ပစၥည္း မပါဘဲ ေငြေခ်းေသာ ေငြတုိး လုပ္ ငန္းမ်ားက အစီစီအရီရီ။ သို႔ရာတြင္ မ်ားျပားေသာ အတိုးႏႈန္း၊ ေငြတုိး ထုတ္ေပးမည့္သူႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္မွ သာ ရမည္ဟူေသာအခ်က္က သူ တုိ႔ႏွင့္ သိပ္မသက္ဆုိင္သလို ခပ္ လွမ္းလွမ္းမွပင္။

ဤကဲ့သုိ႔ေသာ ေအာက္ေျခ လူတန္းစားမ်ား၏ ဘဝမ်ားကား အၿမဲတေစလိုအပ္ခ်က္မ်ား ရိွေနေပ လိမ့္မည္။ အလုပ္ႏွင့္လက္ႏွင့္မျပတ္ မွသာ ေန႔စဥ္ စားဝတ္ေနေရးကို ေျပလည္ေစမည္ ျဖစ္၍ ရထားေသာ အလုပ္တစ္ခုကို တင္းတင္းဆုပ္ရင္း ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုပင္ မသိၾက ေတာ့။ ရတတ္သမွ်အလုပ္အကိုင္ကုိ ရိွသည့္အားႏွင့္ သြန္လု ပ္သည့္တိုင္ အေရးေပၚဆုိေသာ အေျခအေန မ်ားက ေရွာင္လႊဲမရ။ ထိုအခါ သူ တုိ႔အဖို႔ အေပါင္ဆုိင္တစ္နည္း လုိင္စင္ရပုဂၢလိက ေငြေခ်းလုပ္ငန္း မ်ားကို အားကုိးၾကရ သည္။ ေငြေပၚရန္အတြက္ သူတုိ႔သံုးသည့္ ပစၥည္း မ်ားမွာ တန္ဖိုးႀကီးမဟုတ္။ တန္ဖိုး ရိွဟုပင္ ဆုိႏုိင္စရာ မရိွေသာ ေန႔ စဥ္သံုး အိမ္အသံုးအေဆာင္မ်ား သာ။

”လာ ေပါင္ၾကတာေတာ့ ပစၥည္း အစံုပဲဗ်။ ဒီလိႈင္သာယာ (၁၉) ရပ္ကြက္က အကုန္ဆင္းရဲ သား လိုလိုခ်ည္းပဲဆုိေတာ့ ကြၽန္ ေတာ္တို႔လည္း ေရြးၿပီး လက္ခံရ တယ္။ သူတုိ႔ မေရြးႏိုင္လို႔ ဆံုး သြားရင္ ျပန္ေရာင္းလို႔ရမယ့္ ဟာ မ်ဳိးေတြေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ဒါႀကီးကအဖတ္တင္ေနမွာ။ ဘာမွလည္း သံုးလို႔မရ၊
႐ႈံးလည္း႐ႈံးဦးမယ္” ဟု လိႈင္သာယာ(၁၆)ေ ကြ႕အနီး အေပါင္ ဆိုင္တစ္ခုမွ ဆုိင္ရွင္တစ္ဦးက ေျပာသည္။ ဆုိင္ေရွ႕တြင္ တျပန္႔ တေျပာစီတန္း၍ ရပ္ထားေသာ စက္ဘီးအစီး ၅ဝ ခန္႔ကို လက္ညိႇဳး ထုိးျပရင္း”ဒါအေ ပါင္ဆံုးေတြေလ၊ ဒီလိုျပန္ေရာင္းလို႔ရမယ့္ ပစၥည္း ေတြဆုိရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့”ဟု ဆုိင္ရွင္ကေျပာသည္။ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈ ဟူေသာ စကား ရပ္သည္ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာ မ်ားထက္တြင္သာ ေဖာေဖာသီသီ ေတြ႕ေနရၿပီး တကယ့္လက္ေတြ႕ ဘဝတြင္ရွားပါးေနသည္ကလည္း သဘာဝက်ပါသည္။လူသည္ အတၱ ကုိ ဗဟုိျပဳ၍သာ က်င္လည္ တတ္ၾကသည့္ သတၱဝါျဖစ္သည့္အ ေလ်ာက္ ကိုယ့္အက်ဳိးကုိ အထိပါး ခံၿပီး အမ်ားအတြက္ အနစ္နာခံမည့္ သူမွာ အင္မတန္မွရွားပါးေပလိမ့္ မည္။

”အေပါင္ဆုိင္ဖြင့္ဖို႔ လုိင္စင္ ေၾကးကခ်ည္းပဲ သိန္း၂ဝဝ ေက်ာ္ သြင္း ရတယ္။ အရင္းကလည္း သိန္းကို ေထာင္ဂဏန္းေလာက္ရင္းထားရတာ” ဟု လႈိင္သာယာၿမိဳ႕နယ္မွ အေပါင္ဆုိင္ ပိုင္ရွင္တစ္ဦးက ေျပာသည္။ ဤမွ်မ်ားျပားေသာ ေငြရင္း ပမာဏျဖင့္ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံေနျခင္းမွာ ဤအေပါင္ဆိုင္လုပ္ငန္းမွာ ႐ႈံးရန္ ျဖစ္ႏုိင္ေျခနည္းပါးၿပီး ပံုမွန္ဆုိပါက အလြန္ေကာင္းမြန္သည့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းျဖစ္၍ ပင္ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕တြင္းေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းေနေသာ စီးပြား ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အေပါင္ဆုိင္လုပ္ငန္းသည္ လည္းတစ္ခုအပါ အဝင္ျဖစ္၍ လုပ္ကိုင္လိုသူေပါမ်ားေနၿပီး ႏွစ္စဥ္အေပါင္ဆုိင္ အေရအတြက္ တုိးပြားလာေနသည္ကို ၾကည့္႐ုံႏွင့္ပင္ ဤသည္ကို သိသာ ႏုိင္ေပသည္။

သုိ႔ရာတြင္ မည္သည့္ လုပ္ ငန္းမဆုိ စြန္႔စားမႈကရိွစၿမဲ။ အေပါင္ ဆုိင္မ်ားအတြက္ အဓိက သတိ ထားရသည္မွာ ခုိးရာပါ ပစၥည္း လက္ခံမႈပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေပါင္ ဆုိင္လုပ္ငန္းရွင္ အား လံုး၏ တူညီေသာ စည္းမ်ဥ္းတစ္ခု မွာလာေရာက္ေပါင္ႏွံသူမ်ား၏ ထင္ရွားေသာ သက္ေသအေထာက္ အထားပါလာမွသာ လက္ခံေလ့ရိွ ျခင္း ျဖစ္ သည္။”ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဓိက သတိ ထားတာ ေရႊေပါ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေဘာက္ခ်ာ ျပခိုင္းတယ္။ ဒါမွမ ဟုတ္ရင္ မွတ္ပံုတင္ေတာ့ ပါရ မယ္။ ဒါမွ တစ္ခုခု ျပႆနာ ျဖစ္ လာရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရွင္းရျပဳရ လြယ္မွာေလ” ဟု လမ္းမေတာ္ၿမိဳ႕ နယ္မွ အေပါင္ဆုိင္ပိုင္ရွင္ တစ္ဦးက ေျပာသည္။ သို႔ရာတြင္ အေျခခံ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကိုမူ မွတ္ပံုတင္ မပါလည္း လက္ခံေလ့ ရိွသည္ဟုေစ်းကြက္တြင္းမွ သိရ သည္။

ႀကီးပြားခ်မ္းသာ ေနေသာ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္လည္း အေပါင္ဆုိင္ မ်ား ရိွေနေသာ္လည္း ¤င္းတုိ႔၏ လည္ပတ္ပံုမွာ ဖံြ႕ၿဖိဳးမႈနည္းသည့္ ႏုိင္ငံမ်ားႏွင့္မူ အနည္းငယ္ ကဲြျပား မႈရိွ ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအေပါင္ ဆုိင္မ်ားကိုမွီခိုေနရေသာ သူမ်ားမွာအေျခခံလူတန္းစားမ်ားသာ ျဖစ္ သည္ဟူေသာ အခ်က္ကေတာ့ အတူတူပင္။အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္ စာရင္းမ်ားအရ အေပါင္ဆုိင္ ေပါင္း ၁၂၄ဝဝဝ ေက်ာ္ ရိွၿပီး ေၾကာ္ျငာပံုေတြကလည္း ခပ္ဆန္း ဆန္း။ History Channel ႐ုပ္ျမင္ သံၾကားအစီအစဥ္တစ္ခုမွ ထုတ္ လႊင့္ခဲ့ေသာ အေပါင္ဆုိင္စီးပြား ၾကယ္ပြင့္မ်ား (Pawn Stars) သည္ လူႀကိဳက္မ်ားေသာ အစီအစဥ္တစ္ ခုျဖစ္သည္။ လာ့စ္ဗီးဂတ္စ္ၿမိဳ႕မွ အေပါင္ဆုိင္မိသားစုတစ္စု အ ေၾကာင္း ဇာတ္အိမ္ဖဲြ႕ထားျခင္းက ပင္ စိတ္ဝင္စားစရာ။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ကတည္းက ကီဗင္ဗ႐ိုခ်ာစတာဆုိသူက ဦးေဆာင္ၿပီးအမ်ဳိးသားအ ေပါင္ဆုိင္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားအသင္း ကို စတင္ဖဲြ႕စည္းခဲ့ၿပီးေနာက္ ယခု အခါ အေပါင္ဆုိင္စီးပြားေရး လုပ္ ငန္းသည္ စနစ္တက်ႏွင့္ ေအာင္ ေအာင္ျမင္ျမင္ ရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့ၿပီး ေအာက္ေျခလူတန္းစား မ်ား အ တြက္ တကယ့္အားထားရာ ေနရာ အျဖစ္ ခုိင္ခုိင္မာမာရပ္တည္ေနခဲ့ သည္။ အေမရိကန္အေပါင္ဆုိင္ မ်ား၌အမ်ားဆံုးေတြ႕ရသည့္ ပစၥည္း မ်ားမွာလွ်ပ္စစ္ပစၥည္း၊ ဂီတဆုိင္ရာ ပစၥည္း၊ စက္ပစၥည္း အသံုးအေဆာင္ ႏွင့္ အဖိုးတန္ အဝတ္အထည္မ်ား သာ။ ထိုသို႔ပင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံ က အေပါင္ဆုိင္မ်ားတြင္ အမ်ားဆံုး အေပါင္ခံ သည္က ေရႊ၊ ေငြ ပစၥည္း ေတြ၊အိမ္သံုးပစၥည္းေတြ၊ စက္ဘီး ႏွင့္ အဝတ္အထည္ပစၥည္းမ်ား။

ေန႔စဥ္ လမ္းစရိတ္အတြက္ ဒန္အုိး၊ဒန္ခြက္မ်ားေပါင္ႏွံ၍ အလုပ္ သြားၾကရသည္ဟူေသာ စကားမွာ အမွတ္တမဲ့ဆုိလွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္ဟန္ မရိွဟု ယူဆစရာပင္။ သုိ႔ရာတြင္ ယင္း ကဲ့သို႔ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဆင္ေျခ ဖံုးရပ္ကြက္မ်ား တြင္ ယေန႔တုိင္ ေတြ႕ေနရေသး သည္။ ”မနက္ အလုပ္သြားခါနီး ဒန္အိုးဒန္ခြက္ေလးေတြ လာေပါင္ ၿပီး လမ္းစရိတ္နဲ႔ မနက္စာဖို႔ လုပ္ ရတယ္။ ညေန အလုပ္ကျပန္လာရင္ ေပါင္ထားတဲ့ အိုးခြက္ေတြ ျပန္ေရြး အဲဒါနဲ႔ပဲ ထမင္းဟင္းခ်က္စားရ တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ သြားျပန္ေပါင္ေပါ့။အဲဒီလိုလုပ္ရ တဲ့ ရက္က တစ္လမွာ ဆယ့္ေလးငါး ရက္ေလာက္ရိွတယ္” ဟု ေျပာလာ သူက သာေကတၿမိဳ႕နယ္ ဝက္စု ရပ္ကြက္ေန ဦးဘဇံ (အမည္လႊဲ) ျဖစ္သည္။လက္တစ္ဖက္က ဒန္ အိုးေလး ၂ လံုးဆဲြၿပီးအေပါင္ဆုိင္ တြင္းမွ ထြက္လာသည့္ သူ႕႐ုပ္သြင္ကႏြမ္းလ်ေနသည္။ ခြၽတ္ထား ေသာ အက်ႌကိုပခံုးေပၚ လွမ္းတင္ လိုက္ရင္း ေခါင္းေပၚမွ ဖုန္မႈန္႔၊ သဲ မႈန္႔မ်ားကို ခါခ်လိုက္သည့္ သူ႕သြင္ ျပင္က ယခုမွပင္ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ ငန္းခြင္မွျပန္လာေၾကာင္း သံသယ ျဖစ္ဖြယ္မရိွ။ တစ္ေန႔ ၃ ေထာင္ရ ေသာအလုပ္ကမိသားစုေလးဦး အတြက္ ဖူလံုေကာင္းဖူလံုေစႏုိင္ မည္ ေတြးမိေသာ္လည္းမဟုတ္။

”ကြၽန္ေတာ္တစ္ေန႔ကို ႏွစ္ လံုးထီ ၅ဝဝ၊ ၁ဝဝဝ ဖုိး အၿမဲလိုလို ထိုးျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံလံုးလံုးခဲ ခဲေလးမ်ား ရမလားဆုိတဲ့ စိတ္ကူး ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ မေပါက္တာက မ်ားပါ တယ္။ မေပါက္ေလ မဲခ်င္ ေလပဲဗ်” ဟု ဦးဘဇံက ေျပာ သည္။”ဒီတီဗီကို လာေပါင္တဲ့သူက အဲဒီလို လူမ်ဳိးေပါ့။ တစ္လကုိ သံုး ခါေလာက္ လာေပါင္လိုက္ ျပန္ေရြး လိုက္ လုပ္ရတာ။ တစ္ခါက နင္ ဟယ္ . . . ခ်ဲထုိးမေနပါနဲ႔လို႔ ေျပာမိပါတယ္။ ဘာျပန္ေျပာတယ္ မွတ္သလဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မွာ ေငြ လံုးလံုးခဲခဲ ရစရာဆုိလို႔ဒါပဲရိွတာ လို႔ ျပန္ေျပာ တယ္ေလ” ဟု ဆိုလာ သူက ေတာင္ဒဂုံဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕နယ္ မွ အေပါင္ဆုိင္ပိုင္ရွင္ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ လူေတြမ်ား မေတာ္ ေလာဘေတာ္ေတာ္မ်ား ေနၾကၿပီ လားဟူေသာ တ႐ုတ္ႏြယ္ဖြား ဆုိင္ ပိုင္ရွင္အန္တီႀကီး၏ ညည္းသံက စဥ္းစားဖြယ္ပင္။

ႏုံခ်ာခဲ့ေသာ အတိတ္ကံ ေၾကာင့္ ဟုပဲဆိုဆို၊ ေအာက္ေျခ လူတန္းစား ဆင္းရဲသား မိသားစု တြင္ လူျဖစ္လာျခင္းသည္ အျပစ္ ဆုိစရာ မရိွ။ မဆိုအပ္။ ေခတ္အ ဆက္ဆက္ အစိုးရလက္ထက္ ပညာေရးစနစ္ကို ဖိႏွိပ္ထားသည္ ဆုိေသာ္ျငား ျမန္မာျပည္တြင္ ျမန္မာစာကို လူေတာ္ေတာ္မ်ား ဖတ္ႏိုင္သည္၊ ေရးႏိုင္သည္၊ သို႔ရာ တြင္ အသိအျမင္ က်ယ္ေျပာျခင္း သည္ မွန္ကန္သည့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မ်ားခ်မွတ္ေစႏုိင္သည့္ အေၾကာင္း ရင္းတစ္ရပ္ဟု ဆုိရပါလွ်င္ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြ ဤအပိုင္းတြင္ အလြန္ ခ်ဳ႕ိယြင္းခဲ့သည္ဟု သာ ဆုိရမည္။အသိအျမင္နည္းျခင္းသည္ ဆင္းရဲမဲြေတမႈ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ ဟု ဆုိပါလွ်င္ အသိအျမင္နည္း ျခင္းကို အရင္တုိက္ဖ်က္ရမည္။

”ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈကို ေလွ်ာ့ခ် ေနတဲ့ ေနရာမွာ ေလာင္းကစားကို မတားဆီးႏုိင္ရင္ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ ဘူး။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ပေပ်ာက္ေရး အတြက္ ေခ်းေငြေတြ ေပးေနရင္ လည္း ေလာင္းကစားေတြ လုပ္ ပစ္လို႔ ဘာမွအရာမထင္ဘူး။ အိမ္ရွင္မ ၅ဝ ရာခုိင္ႏႈန္း၊ ၆ဝ ရာခုိင္ႏႈန္း ေလာက္က ေခ်းေငြေတြ ကုိင္ေလာင္းကစား လုပ္ပစ္ၾက တယ္။ ဒါကို မတြန္းလွန္ႏိုင္သမွ် မႏိွမ္နင္းႏုိင္သေရြ႕ကေတာ့ ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးမႈဟာ ပေပ်ာက္မွာ မဟုတ္ ဘူး။ ဒါကို မတြန္းႏုိင္သေရြ႕ ဆင္းရဲ တြင္း နက္ေနဦးမွာပဲ” ဟူေသာထြန္းေဖာင္ေဒးရွင္းဘဏ္ ဥကၠ႒ ဦးသိန္းထြန္း၏ စကားက လက္ေတြ႕ ေလာကႏွင့္ အေတာ္နီးစပ္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ျပည္သူလူထု၏ ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္မႈျဖင့္ တက္လာေ သာ ဒီမုိကေရစီအစိုးရ ဆုိသည့္ အရပ္သားတစ္ပိုင္း အစိုး ရလက္ထက္တြင္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ႏႈန္း ေလွ်ာ့ခ်ေရးအတြက္ လုပ္ ေဆာင္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရပါ သည္ ။ ေကာင္းမြန္ေသာ အလားအလာဟု ဆုိရမည္ ျဖစ္ ေသာ္လည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားရ မည္က ေအာက္ေျခမွ အခ်က္ အလက္ မွန္၊ အေျခအေနမွန္အေပၚ မူတည္ မွသာ အက်ဳိးရလဒ္က ေမွ်ာ္လင့္ ထားသလို ျဖစ္လာမည္ဟု သံုး သပ္ရသည္။ အသိဥာဏ္နည္းပါး မႈ၊ ခ်ဲထီေလာင္းကစား၊ ရွားပါး ေသာ အလုပ္အကိုင္ေနရာ စသည့္ အေျခခံ အေၾကာင္း အခ်က္မ်ားကုိ ထည့္သြင္းစဥ္းစား အေျဖရွာရန္ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။ သို႔ မဟုတ္လွ်င္ စိုက္ဘဏ္မွေခ်းေငြထုတ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္ အခါ ဘာေငြမွ မပါလာေတာ့သည့္ လယ္သမားႀကီးမ်ားကို ေတြ႕ေနရ ဦးမည္ကမလြဲ။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ . . .

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ နံနက္ခင္း မ်က္စိပြင့္သည္ႏွင့္ ေသးေသး ကုတ္ကုတ္အိမ္တြင္းမွ ေရႊ႕ေျပာင္း ၍ ရႏိုင္မည့္ ပစၥည္းမွန္သမွ်ကို မကာ တစ္ေန႔တာ ဘဝအတြက္ ထိုးအပ္ပစ္ လိုက္မည့္ ဘဝမ်ားရွိ ပါသည္။ ထုိ႔အတူ လာသမွ် ပစၥည္းမ်ား ကို ဖင္တျပန္ ေခါင္းတျပန္လွန္ ေလွာၾကည့္၍ ေစ်းဆစ္ႏိုင္သမွ် ဆစ္ကာ ခါခ်ရန္ အသင့္ေစာင့္ေန ေသာ အေပါင္ဆိုင္မ်ားလည္း ရွိ ေနပါေသးသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ျဖင့္ အထုပ္ေလးမ်ား လက္တြင္ဆြဲကာ သုတ္သုတ္ပ်ာပ်ာ ဝင္သြားၿပီး လက္ဗလာျဖင့္ ျပန္ထြက္လာသည့္ လူမ်ား၏ အိတ္ကပ္ထဲတြင္ ဂဏန္း ငါးလံုး မျပည့္ေသာ ေငြစေလးမ်ား ရွိေနပါသည္။ တစ္ေန႔တာအတြက္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမည့္ဆာေလာင္မႈမ်ား အတြက္ ေနညိဳခ်ိန္ ပါလာ မည္ဟူ ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ သူတို႔ အေလ်ာ္အစားလုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္ သည္။တကယ္ေတာ့ အေပါင္ဆုိင္ မ်ားသည္ အေျခခံ လူတန္းစားမ်ား အတြက္ေတာ့ အေ ကာင္ အထည္ရွိ ေသာ ကယ္တင္ရွင္မ်ား ျဖစ္ၿပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးႏွင့္ ဒီမုိကေရစီ ဆိုသည္ထက္ ပိုအသက္ဝင္ေန ေသာ အားကိုးရာမ်ားလည္း ျဖစ္ သည္။ တကယ္ေ တာ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး မႈသည္ အေရးတႀကီး ကာကြယ္ ေဆးေကြၽး၍ တုိက္ဖ်က္ရမည့္ ေရာဂါျဖစ္ၿပီး ကုသရန္ ေဆးမရွိ ပါက အေပါင္ဆိုင္ ေကာင္တာေပၚ သူတို႔ ၏ ဘဝမ်ား ပစ္တင္လိုက္ရန္မွ လြဲ ၍ …ဘာမ်ား ေရြးရန္ က်န္ဦး မည္နည္းဟုသာ ေမးရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္ . . .။

ရန္ကုန္ေဆာင္းက ဤတစ္ ေန႔တည္းကိုပင္ အၿငိဳးျဖင့္ ကြက္ ၍ တာဝန္ေက်ေနသည္လား မသိ။ နံနက္ခင္း ေအးစက္စက္ထဲ ေစာင္ တစ္ထည္ေအာက္တြင္ လံုးေထြး ၍ ေကြးေနၾကေသာ ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ေဒၚျမသက္ ရင္ထဲ မခ်ိေသာ္လည္းမတတ္ႏိုင္။”ဟဲ့ဟဲ့ . . .ဖယ္ၾကစမ္း။ ေပးစမ္းေစာင္ကို။ နင္တုိ႔စားဖို႔ လုပ္ ရဦးမယ္ဟဲ့”ဟု ဆူပူေျပာ ဆိုရင္းမွ ေစာင္ကို အတင္းဆြဲ ယူလိုက္သည္။ ဟုတ္သည္။ ေစာင္ ႏွင့္ ဒန္အိုး ေပါင္လွ်င္ေတာင္ သံုး ေထာင္ရရန္ မနည္းတိုက္ပြဲ ဝင္ရဦး မည္ျဖစ္ရာ ေဒၚျမသက္ အလိုလို ေဒါပြေန ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။အေပါင္ဆိုင္သို႔ သြားရန္ အိမ္အျပင္ ထြက္ခ်ိန္တြင္ ေအး၍ ထငိုလိုက္ေသာ သားငယ္၏ အသံ ၾကားခ်ိန္တြင္ေတာ့ အရာရာ ကို မေက်နပ္စိတ္ျဖင့္ ေဒၚျမသက္ တစ္ေယာက္ ”ေအးရင္လည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ကိုင္ၿပီးေတာ့သာ ေႏြးေအာင္ ေနၾကေတာ့ေဟ့”ဟုနာနာက်ည္းက်ည္း ေအာ္လိုက္ ပါေ တာ့သည္။

ေက်ာ္ရဲလင္း 

 

Ref:populamyanmarnews