ႏိုင္ငံပိုင္ စီးပြားေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ အခန္းက႑

၂၀ရာစုႏွစ္ ဒုတိယပိုင္းတြင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံမ်ား၌ အစိုးရမ်ား၏ စီးပြားေရးက႑ သိသိသာသာ ႀကီးမားလာခဲ့ပါသည္။ အလားတူပင္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံမ်ားသည္လည္း ကိုလိုနီဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္လာျခင္း၊ ႏိုင္ငံအတြက္ စက္မႈ လက္မႈ တည္ေထာင္ရန္ လိုအပ္လာျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အစိုးရ၏ အခန္းက႑ ႀကီးမားလာခဲ့ပါသည္။ အစိုးရက စြမ္းအားစုမ်ားကို စုစည္းကာ စီးပြားေရး တိုးတက္မႈ ရရွိေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္လာခဲ့ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ အစိုးရ၏ အသံုးစရိတ္မွာ နည္းပါးေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။

ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အစိုးရ အသံုးစရိတ္ အမ်ားစုကို ပင္စင္၊ လူမႈဖူလံုေရး၊ အလုပ္လက္မဲ့ ခံစားခြင့္ အစရွိသည္တို႔အတြက္ အသံုးျပဳမႈ မ်ားျပားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး စသည္တို႔အတြက္ အသံုးျပဳမႈ နည္းပါးၿပီး ႏိုင္ငံပိုင္ လုပ္ငန္းမ်ားကို အေထာက္အပ့ံ ေပး၇န္အတြက္ အမ်ားဆံုး အသံုးျပဳၾကရသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံ၏ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အဆင့္အရ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို အစိုးရက ၀င္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္ေနရသည္။ စင္စစ္ အခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံပိုင္ လုပ္ငန္းမ်ားသည္ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းမ်ားက ေဆာင္ရြက္သင့္ၿပီး ထုိသို႔ ေဆာင္ရြက္ျခင္းျဖင့္ အက်ိဳးအျမတ္ ရရွိႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕ လုပ္ငန္းမ်ားကို အစိုးရက မိမိတုိ႔ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ ထားရွိလိုၾကသည္။ ဆင္းရဲေသာ ႏိုင္ငံမ်ား၌ တိုင္းျပည္၀င္ေငြ (ဂ်ီဒီပီ)တြင္ ႏိုင္ငံပိုင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား၏ အခ်ိဳးအစား ႀကီးမားေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။

ႏိုင္ငံပိုင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားသည္ စီးပြားေရး တိုးတက္မႈကို အေထာက္အကူ ျပဳ၊ မျပဳ ဆိုသည့္ အေပၚ အျမင္ ကြဲျပားမႈ ရွိပါသည္။

အထင္ကရ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းႀကီးမ်ား ေခတ္မီတိုးတက္ရန္ အတြက္ အစိုးရကသာ လိုအပ္ေသာ ရင္းႏွီးၿမွဳပ္ႏွံမႈ အျပည့္အ၀ လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိျခင္း၊ အစိုးရ၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္ ရွိသျဖင့္ ေလာင္စာ၊ အိမ္ယာ၊ သယ္ယူ ပို႔ေဆာင္ေရး ကဲ့သို႔ေသာ အေျခခံ ကုန္စည္မ်ား၏ ေစ်းႏႈန္းသည္ အမ်ား လက္မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမင့္မားျခင္း မရွိေစရန္ ကာကြယ္ႏိုင္ျခင္း၊ လူအမ်ားအျပား အလုပ္အကိုင္ ရရွိေစႏိုင္ျခင္း ဟူေသာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကို ေထာက္ျပၾကပါသည္။

သို႔ေသာ္လည္း တစ္ဘက္တြင္ ႏိုင္ငံပိုင္ လုပ္ငန္းမ်ားသည္ စြမ္းေဆာင္ရည္ နိမ့္က်မႈ ရွိပါသည္။ အဓိက အားနည္းခ်က္မွာ ႏိုင္ငံပိုင္ လုပ္ငန္းမ်ား၏ မန္ေနဂ်ာမ်ားက အျမတ္ရရွိရန္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ေစမည့္ မက္လံုး လံုး၀ မရွိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အစိုးရ၏ ေထာက္ပံ့ေၾကး ရရွိႏုိင္ျခင္း၊ အတိုးႏႈန္း သက္သာစြာ ေခ်းေငြ ရရွိႏိုင္ျခင္း၊ ေဒ၀ါလီ ခံရမည့္ အႏၱရာယ္ မရွိျခင္း၊ အစိုးရက ေရာင္းေစ်းကို မတန္တဆ ႏွိမ့္ခ်ထားျခင္း၊ ပိုလွ်ံ၀န္ထမ္းမ်ားအား ထုတ္ပယ္ခြင့္ မရွိျခင္း စသည့္ အားနည္းခ်က္မ်ား ရွိပါသည္။

စြမ္းေဆာင္ရည္ နိမ့္ၿပီး ေလလြင့္ဆံုးရံႈးမႈ မ်ားလွ်င္ ႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရး တိုးတက္မႈကို ေသခ်ာေပါက္ ထိခိုက္သည္။ ဘတ္ဂ်က္လိုေငြကို ေငြစကၠဴရိုက္ ေျဖရွင္းရာမွ ေငြေဖာင္းပြေစျခင္း၊ ေခ်းေငြရယူရာမွ ျပည္တြင္း ျပည္ပ ေၾကြးၿမီမ်ားျပားျခင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရး မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ကာ စီးပြားေရး တိုးတက္ရန္ အလားအလာ အခြင့္အလမ္းမ်ားကိုလည္း ထိခိုက္ေစပါသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ႏိုင္ငံပုိင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား မည္သည့္ အတိုင္းအတာအထိ ထားရွိသင့္သည္ကို စဥ္းစားလာၾကပါသည္။

ယခုေခတ္တြင္ အစုိးရ၏ နယ္ပယ္ (Scope of the Government) ႏွင့္၊ အစိုးရ၏ စြမ္းရည္ (Capacity of the Government) ကို ယွဥ္တြဲ၍ စဥ္းစားလာၾကပါသည္။ အဓိကအားျဖင့္ တစ္ဘက္တြင္ အစိုးရ၏ နယ္ပယ္ က်ယ္ၿပန္႔ၿပီး အစိုးရ၏ စြမ္းရည္ နိမ့္က်ေနလွ်င္ မႏိုင္မနည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ဆုိလိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အစိုးရက ေစ်းကြက္ (သို႔) ပုဂၢလိကက ေဆာင္ရြက္ျခင္း မျပဳႏိုင္ေသာ နယ္ပယ္မ်ား၌သာ ၀င္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္သင့္ေၾကာင္း၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ အသိအမွတ္ ျပဳလာၾကပါသည္။ ပုဂၢလိက (သို႔) ေစ်းကြက္က အဆင္ေျပေအာင္ ေဆာင္ရြက္မေပးႏိုင္ေသာ ကိစၥ ၅ခု ရွိပါသည္။ ၎တုိ႔ကို ေစ်းကြက္၏ အားနည္းခ်က္မ်ား (Market Failures) ဟူ၍ ေခၚေ၀ၚေလ့ ရွိပါသည္။ ၎တို႔မွာ

ကာကြယ္ေရး၊ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရး၊ လမ္းတံတားမ်ား၊ ပတ္၀န္းက်င္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရး ဟူေသာ အမ်ားျပည္သူ ေကာင္းက်ိဳး ရွိေစမည့္ ထုတ္ကုန္ႏွင့္ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ားကို လံုေလာက္ေအာင္ ထုတ္လုပ္ ျဖည့္ဆည္းမေပးႏိုင္ျခင္း

မိမိတို႔ လုပ္ငန္း အျပင္ဘက္တြင္ ေကာင္းက်ိဳး ျဖစ္ေစႏိုင္သည့္ (Positive Externalities) ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး ကဲ့သို႔ေသာ လုပ္ငန္းမ်ိဳးကို ထုတ္လုပ္ေဆာင္ရြက္မႈ နည္းပါးျခင္း၊ စီးကရက္ ကဲ့သို႔ေသာ ဆိုးက်ိဳး ျဖစ္ေစႏိုင္သည့္ (Negative Externalities) လုပ္ငန္းမ်ိဳးကို ထုတ္လုပ္ေဆာင္ရြက္မႈ မ်ားျခင္း

လွ်ပ္စစ္ႏွင့္ ေရေပးေ၀ေရး လုပ္ငန္းမ်ား ကဲ့သို႔ေသာ သဘာ၀အရ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ထုတ္လုပ္မႈ ႏွိမ့္ခ်ကာ ေစ်းတင္ထားေလ့ ရွိျခင္း

အၿငိမ္းစား ခံစားခြင့္၊ က်န္းမာေရး ခံစားခြင့္၊ အလုပ္လက္မဲ့ ခံစားခြင့္တို႔ကဲ့သို႔ေသာ လူမႈ ဖူလံုေရး ခံစားခြင့္မ်ား အျပည့္အ၀ မေပးႏိုင္ျခင္း

ေစ်းကြက္အတြင္း ပါ၀င္သူအားလံုး တေျပးညီ သတင္းအခ်က္အလက္ မရရွိႏိုင္ၾကျခင္း (ဥပမာ- စားသံုးသူမ်ားသည္ မိမိတို႔ကို အႏၱရာယ္ ျဖစ္ေစႏိုင္သည့္ ေဆး၀ါးမ်ား၊ အစားအေသာက္မ်ား အေၾကာင္းကို ေကာင္းစြာ မသိရွိၾကျခင္း) တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။

အထက္ပါ အားနည္းခ်က္မ်ားေၾကာင့္ အစိုးရက စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား ၀င္ေရာက္ေဆာင္ရြက္ရာတြင္လည္း အေကာင္းဆံုးရလဒ္ ထြက္ေပးမည္ဟု မေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ပါ။ စြမ္းရည္ နိမ့္က်ျခင္း၊ အက်င့္ပ်က္ျခင္း၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ မျပတ္သားျခင္း၊ ၀န္ထမ္းမ်ားက လုပ္ငန္းသဘာ၀ကို ေကာင္းစြာ နားမလည္ျခင္း၊ အစရွိေသာ အားနည္းခ်က္မ်ား ေတြ႔ၾကံဳရပါသည္။ (အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုတြင္ ပုဂၢလိက အက်ဥ္းေထာင္မ်ား ျပဳလုပ္ေစကာ အစိုးရက ေထာက္ပံ့သည့္ သာဓကပင္ ရွိပါသည္။)

အစိုးရက စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ အသံုးျပဳရသည့္ ေငြမ်ားကို ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးတို႔ အတြက္ လႊဲေျပာင္း တိုးၿမွင့္ အသံုးျပဳႏိုင္သည့္ သာဓကမ်ား ရွိပါသည္။

တဖန္ အစိုးရ လုပ္ခဲ့ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကို ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းမ်ားက ေဆာင္ရြက္ျခင္း ျပဳႏိုင္ရန္၊ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းမ်ား ေျဖေလွ်ာ့ေပးေသာနည္း၊ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္းမ်ား ႀကီးထြား တိုးတက္လာေစရန္ ေဆာင္ရြက္ေသာနည္း (Market Liberalization) ကိုလည္း အသံုးျပဳၾကပါသည္။

ခင္ေမာင္ညိဳ (ေဘာဂေဗဒ)

ReflKhitlunge