(ေအအက္ဖ္ပီ)-ေဇာ္၀င္း ဘာသာျပန္သည္။ -အတြဲ ၂၆ ၊ အမွတ္ ၅၁၀ (၁၈ - ၂၄ ၊ ၃ ၊ ၂၀၁၁)
စင္ကာပူနိုင္ငံတြင္ တစ္ခုတည္းက်န္ေနခဲ့ေသာ ရြာကေလးမွ အိမ္ရွင္မစၥေဟာင္ကို ျပီးခဲ့သည့္ ဇန္န
၀ါရီလအတြင္းက သူ႔ျခံ အတြင္းေတြ႔ရစဥ္။
ဓာတ္ပုံ-ေအအက္ဖ္ပီ
တိုက္ခန္းျမင့္ႀကီးေတြအၾကားက ေထာင့္တစ္ ေထာင့္မွာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ ဆိတ္နဲ႔ တစ္ထပ္အိမ္ တန္းေလးေတြဟာ ေက်းလက္ဆန္ဆန္နဲ႔ စင္ကာပူ ၿမိဳ႕ႀကီးေပၚမွာ ရွိေနတယ္။
ေခြးေတြ ေၾကာင္ေတြက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပးလႊားေနၿပီး ၾကက္ေတြ ကလည္း ဆူညံေနတယ္။
ကေလးေတြကေတာ့ မလွမ္းမကမ္းက ကားလမ္းမႀကီးက ကားေတြရဲ႕ ရန္က အေႏွာင့္အယွက္ ကင္းကင္းနဲ႔ ေရာင္စံုသြပ္မိုးပ်ဥ္ကာ အိမ္ေလး ေတြၾကားမွာ ကစားေနၾကတယ္။
စင္ကာပူၿမိဳ႕ႀကီးေပၚမွာ ေနာက္ဆံုး က်န္ေနေသးတဲ႔ ကန္ပြန္ေလာ္ ရြန္ဘြမ္ေကာက္ကေနႀကိဳဆိုပါတယ္။
အခ်ိန္ကသိပ္မက်န္ေတာ့ေပမယ့္ သက္ဆိုင္ရာက အတင္းမေရႊ႕ေျပာင္း ခိုင္းေသးခင္အထိေတာ့ ဒီရြာေလးဟာ အာရွရဲ႕ေခတ္အမီဆုံးနဲ႔အႂကြယ္၀ဆံုး ျဖစ္မလာခင္ ဟိုး ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားဆီက စင္ကာပူရဲ႕ ပံုရိပ္အေၾကာင္း ေျပာျပေနဦးမွာပါ။
စင္ကာပူေျမာက္ပိုင္းဆင္ေျခဖံုးက ေဘာလံုးကြင္းသံုးကြင္းစာေလာက္ရွိတဲ့ ဒီရြာေလးမွာ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ အိမ္ေပါင္း ၂၈ အိမ္ရွိၿပီး လူဦးေရ ၅၀ ရွိပါတယ္။ ကတၱရာလမ္း ခင္းမထားဘဲ ဥယ်ာဥ္ျခံ က်ယ္ႀကီးေတြ၊ ျမက္ခင္းစပ္ေတြ၊ ရာသီေပၚ ငွက္ေပ်ာပင္အုပ္ ေတြနဲ႔ျပည့္ေနတဲ့ ဒီေနရာေလးဟာ မိုးထိတိုက္ခန္းႀကီးေတြ၊ ႐ံုးခန္းေမွ်ာ္စင္ႀကီးေတြနဲ႔ ေရွာ့ပင္း ေမာႀကီးေတြနဲ႔ ပနံရေနတဲ့ ၿမိဳ႕ႏိုင္ငံ ေလးကို ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲေနတယ္။
ရြာခံေတြအတြက္ကေတာ့ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းသိမ္းလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္တဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြရွိတဲ့ ေအးခ်မ္း တိတ္ဆိတ္တဲ့ ေနရာေလးပါ။ သူ႔ကိုယ္မသိ၊ ကိုယ့္သူမသိတဲ့ ၿမိဳ႕ျပေန ထိုင္မႈနဲ႔အေတာ္ကြာပါတယ္။
"အိမ္နီးခ်င္းေတြကို ကြ်န္မေတာ္ေတာ္ သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိပါတယ္"လို႔ အသက္ ၅၇ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ အပ်ဳိႀကီး ေဟာင္က ေျပာပါတယ္။
သူဟာ တစ္လကို စင္ကာပူေဒၚလာ ၆ ဒသမ ၅၀ ကေန ၃၀ (အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၅ ကေန ၂၃) နဲ႔အိမ္ငွားစားတဲ့သူပါ။ စင္ကာပူဟာ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီလက္ေအာက္မွာရွိစဥ္ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္မွာ သူ႔ရဲ႕မိသားစုဟာ ဒီေဒသေလးကို ေျပာင္းလာခဲ႔တာပါ။ လွ်ပ္စစ္မီးနဲ႔ ေရ ေတာင္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က်မွ ဒီရြာေလးကို ေရာက္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ပိုင္းက် ဒီရြာေလးမွာ တ႐ုတ္နဲ႔ မေလးမိသားစုေတြ ေရာေႏွာေနထိုင္လာၾကတယ္။ အိမ္ေလးေတြက တစ္အိမ္ နဲ႔ တစ္အိမ္ ၁၆ ေပခဲြကြာၾကတယ္။
"ဒီရြာမွာ အတူတူေနၾကတဲ့ သူေတြကေတာ့ ေဆြမ်ဳိးရင္းခ်ာေတြလိုပါပဲ။ တ႐ုတ္ျဖစ္ျဖစ္၊ မေလးျဖစ္ျဖစ္ ဘာမွမထူးပါဘူး"လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။
စင္ကာပူရဲ႕စံအရ ဒီရြာေလးမွာ စူပါ မားကက္ႀကီးေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ၊ ကားနဲ႔ ရထားဂိတ္ေတြနဲ႔ေ၀းလြန္းလွတာေၾကာင့္ ရြာခံလူေတြဟာ ဘာမွဟုတ္ ဟုတ္ညားညား ေမွ်ာ္လင့္ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ကတည္းက ရြာေလးမွာ ေနထိုင္လာတဲ့ မိတ္ကပ္ပညာရွင္ ဂ်ေမးလ္ဟာ ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြတဲ့ ေက်းလက္သဘာ၀ကို သေဘာက်ေနတယ္။
"ဒီကလူေတြက အရမ္းေဖာ္ေရြ ၾကတယ္၊ မိတ္ေဆြျဖစ္ဖို႔ အရမ္းလြယ္တယ္"လို႔ သူကေျပာပါတယ္။
အေဆာက္အအုံေဟာင္းႀကီးေတြကို ေခတ္မီအိမ္ရာေတြအျဖစ္ ေျပာင္းေန ၿပီး ေျမေနရာရွားပါးတဲ့ စင္ကာပူမွာ ဒီရြာေလးရဲ႕အနာဂတ္ ကလည္း မေရရာပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေတြဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ ကေလးငယ္ေတြကို ေက်းလက္ဓေလ့ကို ေလ့လာဖို႔ ဒီရြာကို ေပ်ာ္ပဲြစား ခရီး ထြက္လာတတ္ၾကတယ္။
ဒီရြာေလးကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ အစီအစဥ္ရွိတယ္လို႔ စင္ကာပူၿမိဳ႕ျပျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေရးအာဏာပိုင္အဖဲြ႕က ေျပာထားေပမယ့္ အခ်ိန္အတိအက် မေဖာ္ျပေသးပါဘူး။
From Myanmartimenews
No comments:
Post a Comment